Çocuk yanından kırılmış olanlara!
ZEMHERİ
Hani eskiden,
Sana şiirler yazdıran kadınlar severdin,
Bakışlarından güneşi tavlayıp,
Mavi paltolu denizlere hava atardın.
Gülüşlerinden çiçekleri çalıp,
Gizli bahçende saklardın hani.
Hani eskiden,
Gökyüzünden yıldız toplayan bir sen vardı,
Demet demet geceyi biriktiren,
Yağmur damlasının dalgasında serinleyen.
Tanrının beyaz sakallı bulutlarında gördüğün,
Hangi sevgilinin suretiydi.
İnsan mevsimlere benzer demişti ehlisi.
Sol şakağına ilk beyazın düştüğünde,
Sağ yanından çocukluğun geçip gitti.
Adımlarında olgun bir mülteci,
Umutları bir bavula sığmış elinde,
Tren garının meşhur son yolcusu şimdi.
Ağırlığınca bırak içinde yanan nefesi.
Tam ortasındasın hayatın.
Bilip de söyleyemediklerini haykır,
Zamanı sırtına yüklenmiş gidiyor bak;
Gidiyor her şeye rağmen,
İçine sinmiş ölümün kederi.
Hani eskiden,
İle başlayan her cümlende,
Sağ yanından geçip giden çocukluğunu hatırla.
Adımlarında yorgun bir mülteci,
Yıkık dökük savaşın eseri,
Saçlarında bir avuç zemheri.
Osman İLHAN